Kapıdan çıktı, başı önde, önümden hızlı adımlarla geçti, ev sahibinin erkek suratlı kızı. Yaydığı negatif elektrik, semti birkaç saatliğine sise boğabilir. Hızla çarptığı kapı, kapıyı incitebilir. İyi de, bizim bir ev sahibimiz yok ki, kız için yaptığım bu tanım da nereden çıktı? ‘Ev sahibinin erkek suratlı kızı’ tasviri, Hüseyin Rahmi’nin bir romanında geçiyordu. Selamlaşmak eylemi ona ağır gelecekmiş, o da bundan kaçarmış gibi gitti; Pinokyo adımlarıyla yalpalayarak… Pinokyo da başkasının eseri. Özgün bir tanım bulamadığımız anlar için hayat kurtarıyor tüm hayali karakterler. Öfkeye tutunmak yüzleşmek korkusudur bir nevi.
She and Girls Dergisi
Yürüyorum ama öfkem geçmiyor. Aklıma gelen düşünceler pek iç açıcı değil, bu yüzden sakin kalmaya çalışıyorum.
Kötü düşüncelerimiz önce beynimizi, sonra beynimizden çıkarak solduğumuz havayı kirletiyor ve biz önünde sonunda kendimize zarar veriyoruz. Ciğerlerimizi kendi kötü düşüncelerimizin isiyle pusuyla kirletiyoruz yani. Madem bunun farkındayım, o halde kendimi zehirlemeyi kesiyorum. Kızgınlığa dur demek ağır iş, ama deneyelim bakalım. Bıraktım.
Ama öfkemi serbest bırakır bırakmaz zihnimde beliren sahneler var. Demek ki öfkeye tutunmak, esas nedenlerle yüzleşmek korkusu ile ilintili: Çığ düşme sahnesi, dağdan vahşi kurt inme sahnesi, çürük otlar sahnesi… Merhaba bu sahneler. Demek ki altta yatan sizlermişsiniz… Asıl nevrotizma kaynaklarımız, bilinçaltımızın derinliklerinde yatan haydutlarımız. Sizi selamlıyorum ben de, selamlıyorum ki dostça ayrılalım. Sizleri ben çağırdım, ne iyi ettiniz de geldiniz. Bundan böyle pusuda beklemek yerine rahatça buyur edebilirsiniz ve biliyorum ki dostça çağrıldığınız yerlere gelmeye ayak direyecek ve olduğunuz yerde kalmayı seçeceksiniz; her negatif anı veya düşünce gibi…
Bir şeye öfkelenmeden önce, aslında neye tutunmaktan vazgeçememeyi seçiyorum diye sormalı insan kendisine. Kendinden koşar adım uzaklaşan belki de bizzat kendisidir. O halde, günaydın kendim! Selam. Nasılsın bugün?
